CLIII.
Cur duo magneles ad invicem accédant, & quœfil cujufquefpha?- ra aâivilatis *.
��292
��Principiorum Philosophle
��375-376.
��quos multô faciliùs fluunt quàm per aërem circumja- centem, à quo idcirco juxta magnetem retinentur; ut etiam, propter meatus quos habent in Terra interiore, major eft earum copia in toto aëre, aliifque corporibus Terram ambientibus, quàm in cœlo. Et ita, quantum ad vim magneticam, eadem plané omnia putanda funt de uno magnete, refpe&u alterius magnetis, ac de Terra, quee ipfa maximus magnes dici poteft.
Neque verô duo magnetes fe tantùm ad invicem convertunt, donecpolus Borealis unius polum Auftra- lem alterius refpiciat; fed prseterea poftquam funt ita converfi, ad invicem accedunt, donec fe mutuo con- tingant, fi nihil |ipforum motum impediat. Notandum enim eft particulas ftriatas celerrimè moveri, quamdiu verfantur in meatibus magnetum, quia ibi feruntur impetu primi elementi ad quod pertinent ; cùmque inde egrediuntur, occurrere particulis aliorum corporum, eafque propellere, quoniam hae, ad fecundum aut tertium elementum pertinentes, non tantum habent celeritatis. Ita illae quae tranfeunt per magnetem O,
�� ���it^V*.
���.:: t
��celeritate quâ feruntur ab A ad B, atque à B ad A, vim acquirunt ulteriùs progrediendi fecundum lineas
16 quod] qucm (/" édit.). a. Propriété 4, p. 284,1. 21.
��10
��i5
��20
�� �
