Page:Descartes - Œuvres, éd. Adam et Tannery, VIII.djvu/347

La bibliothèque libre.
Cette page n’a pas encore été corrigée

sg8-î99- Pars Quarta. jij

quodam fenfu hilaritatis afficit mentem : ac etiam alia? qusevis cauflae, nervulos iftos eodem modo moventes, eundem illum lœtitiaî fenfum dant. Ita imaginatio fruitionis alicujus boni, non ipfa fenfum laetitise in fe 5 habet, fed fpiritus ex cerebro ad mufculos, quibus illi nervi inferti funt, mittit, eorumque ope orificia cordis expanduntur, & ejus nervuli mo|ventur eo motu, ex quo fequi débet ille fenfus. Ita, audito grato nuncio, mens primùm de ipfo judicat, & gaudet gaudio illo

io intelleétuali, quod fine ullâ corporis commotione ha- betur, quodque idcirco Stoici dixerunt cadere pofle in fapientem ; deinde, cùm illud imaginatur, fpiritus ex cerebro ad praecordiorum mufculos fluunt, & ibi ner- vulos movent, quorum ope alium in cerebro motum

i5 excitant, qui mentem afficit laetitiœ animalis fenfu. Eâdem ratione fanguis nimis craflus, maligne in cordis ventriculos fluens, & non fatis ibi fe dilatans, alium quendam motum in iifdem prœcordiorum nervulis fa- cit, qui cerebro communicatus fenfum triftitiae ponit

20 in mente, quamvis ipfa forte nefciat cur triftetur : aliœque plures cauflae idem prœftare poflunt. Atque alii motus iftorum nervulorum efficiunt alios affeétus, ut amoris, odii, metûs, irae, &c, quatenus funt tan- tùm affedus, five animi pathemata, hoc eft, quatenus

2 5 funt confufae quœdam cogitationes, quas mens non habet à fe folâ, fed ab eo quôd à corpore, cui intimé conjunda eft, aliquid patiatur. Nam diftinétaî cogita- tiones, quas habemus de iis quse ampledenda funt, vel optanda, vel fugienda &c, toto génère ab iftis

3o affedibus diftinguuntur. Non alia ratio eft appeti- tuum naturalium, ut famis, fitis &c, qui à nervis ven-

�� �