175-177- Ad G. Voetium. 119
concionibus aut thefibus publicis ad hoc honefte uti poflunt.
Nam, quantum ad conciones, nemo dubitat quin fuit inflitutse ad docendam veritatem circa ea quœ 5 fpe&ant ad religionem, & fimul ad homines à peccatis debortandos & ad virtutem impellendos, non autem ad ullos ignominiâ afficiendos, nec ad exempla mali- gnitatis exhibenda, nec ad ullum jus in fingulares ho- mines ufurpandum. Et quando aliquis in facrâ con-
io cione faétum particulare vel Magiftratûs vel privati alicujus reprehendit, majori eum afficit ignominiâ, quàm fi idem faétum ex alio loco, quamvis coram iif- dem auditoribus, ei exprobraret. Cùm enim publiée deleétus fit ad veritatem ex illo loco dicendam, privato
1 5 fuo teftimonio publicam authoritatem adjungit, | ficque dignitate fui muneris abutitur ad proximum infaman- dum. Deinde, quia omnis perfonarum publica repre- henfio, quantumvis vera & jufta, limites tamen chari- tatis excedit, atque ad proximi odium invitât: ideô eft
20 peffimi exempli in concione. Denique, quoniam prae- textu vitiorum arguendorum facile poteft quis in hoc crimen impune incurrere, quôd etiam perfonas repre- hendat, eas quidem non nominando, fed talibus notis defignando, ut quamvis ab auditoribus certô cognof-
25 cantur, ipfe tamen pofïït fimulare fe de illis non cogi- tafTe : idcirco illi qui reverâ pii funt, nullamque iftâ via illegitimam authoritatem fupra Magiftratûs & alios quofcunque ufurpare conantur, diligentiffime cavere folent, ne idem unquam de fe dici pofïït, quod tu de te
3o ipfo jaclas, pag. jji, quôd | nempe, methodo tibi ufi- tatâ,faéîa particularia in concionibus tuis haud infrequen-
�� �
