45-46.
��Pars Secunda.
��53
��10
��i5
��20
��25
��variatio, five omnium ejus formarum diverfitas, pen- det à motu. Quod paffim etiam à Philofophis videtur fuiffe animadverfum, quia dixerunt naturam effe prin- cipium motûs & quietis. Tune enim per naturam intel- lexerunt id, per quod res omnes corporeae taies eva- dunt, quales ipfas effe experimur.
Motus autem (feilicet localis, neque enim ullus alius fub cogitationem meam cadit a ; nec ideô etiam ullum alium in rerum naturâ fingendum puto), motus, inquam, ut vulgô fumitur, nihil aliud eft quàm aclio, quâ corpus aliquod ex uno loco in alium migrât. Et ideirco, quemadmodum fuprà monuimus b eandem rem eodem tempore dici pofle locum mutare & non mutare, ita eadem etiam dici poteft moveri & non moveri. Ut qui fedet in navi, dum ea folvit è | portu, putat quidem fe moveri, fi refpiciat ad littora eaque ut immota confi- deret; non autem, fi ad ipfamnavim, intercujus partes eundem femper fitum fervat. Quin etiam, quatenus vulgô putamus in omni motu eiïe adionem, in quiète verô ceflationem adionis, magis propriè tune dicitur quiefeere quàm moveri, quia nullam in fe adionem fentit.
Sed fi non tam ex vulgi ufu, quàm ex rei veritate, confideremus quid per motum debeat intelligi, ut ali- qua ei determinata natura tribuatur : dicere poflumus effe tranjlationem unius partis materiœ, five unius cor- poris, ex viciniâ eorum corporum, quœ illud immédiate contingunt & tanquam quiefeentia fpeéîantur, in viciniam aliorum. Ubi per unum corpus, five unam partem ma-
a. Cf. ci-avant, p. 33, 1. 28-3o, et p. 32, 1. 7.
b. Ci-avant, p. 47, 1. 9-10.
��XXIV.
Quid fit motus juxta
vulgarem fenjum.
��XXV.
Quid fit motus propriè
umptus.
�� �
