Page:Apulée - Les Métamorphoses, Bastien, 1787, I.djvu/34

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.

esprit et son éloquence pour quelque jeune tendron ; il épouse de bon cœur la riche veuve, dans une mai-

    versum floridi : speciosus et immeditatus incessus (Metam. lib. xi.). Ses accusateurs lui reprochèrent sa beauté (Apolog.), ses beaux cheveux, ses belles dents, son miroir. Sur les deux premiers chefs, il répondit qu’il étoit fâché que l’accusation fût fausse. Quod utinam tàm graviæ formæ et facundiæ crimina verè mihi approbrasset ! non difficilè ei respondissem quod Homericus Alexander Hectori :

    Οὔτι ἀπόβλητ’ ἐστὶ θεῶν δῶρα ἐρικύδεα.
    Ὄσσα κὲν αὐτοὶ δῶσιν, ἐκὼν δ’ οὐκ ἄν τις ἕλοιτο.

    Munera Deum gloriosissima nequaquam aspernanda :
    Quæ tamen ab ipsis tribui sueta, multis volentibus non obtingunt.

    Hæc ego de formâ respondissem. Præterea, licere etiam philosophum esse vultu liberali. Pythagoram, qui primum sese philosophum nuncuparit, eum sui sæculi excellentissima forma fuisse : item Zenonem..... sed hæc defensio, ut dixi, aliquam multum à me remota est : cui, præter formæ mediocritatem, continuatio etiam litterati laboris omnem gratiam corpore deterget, habitudinem tenuat, succum exorbet, colorem oblitterat, vigorem debilitat. Capillus ipse, quem isti aperto mendacio ad lenocinium decoris promissum dixere, vides quàm non sit amœnus ac delicatus, horrore implexus atque impeditus ; stuppeo tomento assimilis, et inæqualiter hirtus, et globosus, et congestus : prorsus inenodabilis diutina incuria, non modò comendi, sed saltem expediendi et discriminandi (Apolog.). A l’égard