certius dedere, potiùs quam discrimen proprii subiret capitis. Nec ille tantulùm conterritus, salutique studens ejus, quem in suam receperat fidem, quidquam de nobis fatetur ; ac diebus plusculis nec vidisse quidem illum hortulanum contendit. Contrà commilitones, ibi, nec uspiam, illum delitescere, adjurantes genium principis, contendebant.
Postremùm magistratibus placuit, obstinatè denegantem scrutinio detegere. Immissis itaque lictoribus cæterisque publicis ministeriis, angulatim cuncta sedulò perlustrari jubent, nec quisquam mortalium, ac ne ipse quidem asinus intrà limen comparêre nuntiatur. Tunc gliscit violentior utrimquesecus contentio militum, pro comperto de nobis asseverantium, fidemque Cæsaris idemtidem implorantium, at illius negantis, assiduèque Deorum numen obtestantis. Quâ contentione et clamoso strepitu cognito, curiosus alioquin, et inquieti procacitate præditus asinus, dùm obliquatâ cervice per quamdam fenestrulam quidnam sibi vellet tumultus ille, prospicere gestio : unus è commilitonibus, casu fortuito collimatis oculis ad umbram meam, cunctos testatur incoram.
Magnus denique continuò clamor exortus
