Page:Bossard - Gilles de Rais dit Barbe-Bleue, 1886.djvu/500

La bibliothèque libre.
Cette page a été validée par deux contributeurs.
xlvii
CONTRE GILLES DE RAIS.

confessis, cum dictus dominus presidens tunc jussisset eundem Franciscum abinde recedere et ad locum seu cameram sue custodie et carceris per clientem adduci, tunc ipse reus, vultum suum verbaque dirigens ad eundem Franciscum, ipsum allocutus est per hec verba galice, que protulit cum lacrimis et singultu : « Adieu, Françoys, mon amy ! jamais plus nous ne nous entreverrons en cest monde : je pri a Dieu qu’il vous doint bonne patience et cognoissance, et soyez certain, mais que vous ayez bonne pacience et esperance en Dieu, que nous nous entreverrons en la grant joye de Paradis ! Priez Dieu pour moy et je prieray pour vous. » Et, hec dicens, deosculatus est eundem Franciscum abinde protinus recessurum.

De quibus premissis prefati domini episcopus Nannetensis et frater Johannes Bloyn, vicarius inquisitoris predicti, ac promotor petierunt et quilibet eorum peciit unum vel plura publica instrumenta per nos, notarios et scribas prenominatos, sibi fieri et confici. Presentibus ad hec prefatis nobilibus viris, domino Roberto d’Espinay, milite, Yvone de Rocerff, magistro Roberto de Ripparia, Petro Juete et Johanne de Vennes, cum pluribus aliis testibus ad premissa vocatis specialiter et rogatis.

Jo. Parvi.


16.
Samedi, 22 octobre 1440.
Confession de Gilles de Rais.

Die sabbati, vicesima secunda mensis octobris predicti, comparuerunt personaliter in judicio coram prefatis dominis, reverendo patre, domino episcopo Nannetense et fratre Johanne Blouyn, vicario dicti inquisitoris, ibidem loco pretacto, hora vesperorum, ad jura reddendum pro tribunali sedentibus, prefatus magister Guillermus Chapeillon, promotor, agens, ex parte una, et predictus Egidius de Rays, reus, parte ex altera.

Et, satifaciendo assignacioni termini hujusmodi, dicto promotore instante, predicti domini, episcopus Nannetensis et frater Johannes Blouyn, vicarius inquisitoris prelibati, predictum Egidium, reum, interrogarunt an ips[e] volebat aliquid dicere vel opponere seu obicere contra producta et habita in causa et causis hujusmodi. Qui quidem reus dixit et respondit se nichil dicere velle, ac sponte et libere, et cum magna cordis contrictione et amaritudine, ut prima facie apparebat, cum magnaque lacrimarum effusione, confessus