EPISTOLiE VARIORUM. 487 A 1~ r
il T c P si S) P Bq a q o d k n C ( tu fii P« T G P< D os dt tit d( m ni efl m pi au m ; E pe la, fo (1t] de de en «Mlnt» TutofahM WoWIIIt
6%,Ooeptm
An. 1080. M. non U. •t Tome XI. rr R rr locis, vd partis, pro NccoannodatA pecuniA awrp»i)ct mmraniquo perterritas fugit ad Eodesûm, qoid- ikctum fberat tiatràbai intiixumt, et «acr» vas* quantodùs à k eaàmt non nbori formîdïne, quant otim Pfailistu Arcmn fcedero Domini propter imminentera dadem h «e «xpolenmti Qnat ’ras adeo ter» incqbs exterruit, ut sceleratioaein qudlib«t Idolâtra ]inedkeot, qui sacra vas* deincep*. in vadimonkiai potuerit, vd acqeperit. Perpende erço quanta colpa ait vasa de aura Eodesi» rapere, et sawtààrioin manibtis committere. Caveant itaque Pnelati Ecdeai», ne ras sifat comanasas, et suspeçtam pauperum dispemationem oegligenter tractantesj, ineurrant detrimeatôm aniintR sua. Audivi enim de quibusdam Epi9c^ua, sicut in quadam epistoia me scripsisse Ubi memini ^quia sircularia arma coroplectuntur, et militares copias pretio conducuat et aEa similia nequaquam eis oomTenientu sequontar. De quibus non ego sed Prophète : JV*n«p«t, inquit, pettri toc* fknm qal sibi creditam Kcdesiarum substantiam in supradictos osus neferiè effiindunt. Spteto quippe episcopali ofBcio, ea app^bnt quae omninà fugere oporteret. Unde con&iliomeo Praelati quique in quantum pnevalent, omnes à se occasiones abscidant, quibus innumeca damna filiis suis et rebtu ecclesiasticis provenire soient, utbenè ministrantes ab eo tnervedem recipiant cujus et bcum tenent, et vestigia sequi deberent. Vale. EPISTOLA DEODUINI EPISCOPÏ LEODICENSIS Ad Henricum R^em Francorum adversùs errores Berengarii. Apud Mabilfonium Tan. IV Analect. pag. 396. (1 loriosissimo et invietimmo Régi Francmtm Ilenrico Deoduùm(a) Leodi-C ~ ecnaia Antiatea temporalia r~tgni gxbernatiome,n ita ><t in eatarnran
eetuù Antitle», lemporalU reçut gubernaliomm ita nudmuri, ut in mtmum
eum Sanctù ab omnipotenti Deo mérita debeaf emmari. Fama supremos Gallias fines practergressa, totam Germaniam pervasit jamque omnium nostrûm replevit aures, qualiter Bruno Andegavensis Epistopus (b), item Berengarius Turonensis, antiquas haereses modernis temporibus introducçndo astniant Corpus Domini, non tam Corpus esse, quàm umbram et figuram Corporis Domini : légitima conjugia destinant, et quantum in ipsis est Baptonnim parvulorum evertant. Quos ad revincendum et publicè confutandum, eo zelo, ecque fervore, quo erga sanctam Ecclesiam divinâ inspirahone plunmum semper ardetis, aiunt vos Concïlium advocasse U) ubi tandem illud totius nobilissimi regni vestri heu nimis turpe opprobrium de medio auferatis, et in aeternum si fieri potest, ab ipsa omnium hominurn memoria deleatis. 0 pia voluntas, et verè Rege dignissima (W utinam effertum habere posset, ut in tanto sacrilegio ronvictos (quod certè facillimupi est)al)sque ulla dilatione debita ultio consequeretur. Sed desperamus id fieri posse, cùm Bruno essistat Episcopus Episcopum autem non oporteat damnationis subire sententiam. pneter apostolicam ïuctontatem (d). Igitur omnes, quicumque sumus fitii matris Ecclesiœ in maximo dolore positi sumus. Nam plurimùm veremur, si illis miserrimis et pmitiss.nm v,ris audienia sancti Concilii (sicut ipsi de pœnâ securi postuÏ !LFTril"ttatUr cùm de tanta ^««""Prione n-viotos puniri minime’ x>ncedetur gravissima scandala in omnium fidelium populo generari Certè juo. vHWwnt impunitos et nèquaquam à mi gradùl honore dejertos, eosiem p,,t. !M,nt ab omni Concilie, aut vinci non potuisse, aut justificatos esse •mntque (it ita dicam)novissima pejora prioribus ; (rf) Tbeoduini coiuilium tecutiu est ut tïdetur, Ilenricui R«i qmntùn, enim ex Tnu’. ncnri Abbate l’tm intelligi. <ji~ oon fou Brunonu «u«, sed “> B<4.K,rii rt compUaum qui non nomi»antur. Clertm j«m jri.iwBu» Bninonem i Rojo ,.urB«tum fui»e de n*re« BcKngari«nt. (a) Vel TiïfoduÙHu qui Laodkeraù Epiwopiu ««m ru «oDo 1048. F«*>F« (* : Hune Epincopum multit purg.t TnatiKui r K
