PR/€FATIO. mni 1
~t <* W
l
’fMI
M*
A
p. 4M
i
p,
( 43.44
>
i
>
C
Suc*
m
̃M
S.I E
Iw
M 1
lia
trript.
&-4<
’Acti
> Aagt c. ;
i
ror, xx. w. ¿ J. e -OiIÏ
sierat ante 1 9.8-2, jam ipsâ vilâ functus. Tunc enïhi constitutâ, jussu Martini papae quarti, de Ludovico nono inter sanctorum numerum adscribendo quœstione, testes advocati sunt triginta novem, omisso Guilieimo qui, si fuisse), superstes, crat prae caeteris audiendus, utpote diutissimè cum pio rege familiariter conversatus.
Quem digessit libellum ubique reperimus Gaufridi libro, appendicis loco, subjectum. Utniraque Claudius Menard, in eodem codice manuscripto adinventum simul anno 1617 ad calcem Joinvillii vulgavit*. Alterara editionem anno 1 6^9 curavit Franciscus Da Chesne tomok Scriptorum de rebus Francicis quinto inclusam. Tertiam prompsêre Bollandistœ anno 1741e ; nos quartam A* adducimus ad fidem regii codicis 1610 recensitam. p-Multuni abest ut, Gaufridum de Belio-loco Guillelmus Carnotensis apprimè suppleverit. Motus civicos, seditiones, nondum peractâ pupillari regis aetate gravantes tractare supersedet, ipsius Blanchae reginae oblitus imo ab enarrandis crucesignatorum gestis casibusque abstinet. l !bi de imperii legibus et intimo regimine loquitur, vix suinnia sequitur rerum fastigia. Paucissima de vetilo singidari certamine, tantisper plura de acerbis adversus Judaeos edictis coninieraorat satis habens sanctas Ludovici virtutes, pia exercitia, ritus religiosos, penè monasticos, laudibus extulisse. Quid quod pleraeque id genus narrationes apud Gaufridum de Bello loco, et fusiùs apud sacrum reginae Margaritae consiliarium ubique recurrunt ? Demùm omissis, inter extrema régis morientis acta, quae suis liberis Philippo et Lsabellae tradebat, documentis, properat Carnotensis finem scribendi faciens, miracula referre septemdecim annis 1270 et 1271, auspice nuper exstincto Ludovico, patrata. {
Sunt haec ostenta ab aliis secernenda bis viginti bisque duobus’ apud fratres praedicatores Ebroicenses conspectis, quorum narratio tribus constans pagellis, anno 130.9 concinnabatur, proiude Guillelmo pridem demortuo neutiquam tribuenda. Auctorem babet ignotum, verisimiliter monachum, harunicc rerum mirabilium sj>ectatorem. Sacras reliquisse, fertur Guillelmus ipse conciones, quas nemo luce dignas censuit. Quippe oratoris famam nusquàm adeptus, solo tantulùm inclaruit de vita Ludovici noni libello, in quo fatebimur quae maxime memoranda erant, fere omnia desiderari. III. Exstat de vita Ludovici noni opusculum auctore anonyme, apudSanctum Dionysium monacho nusquàm aliàs commemorato. Unicura libelli J exemplum maiYuscriptuin quod fuit quondam Alexandri Petavii nunc Vaticanum est. Unica pariter erat editio quam anno 16/19 curavit Franciscus Do Chesne* ; nos altt’ram proferimus utinam emendatiorem Hanc divi Ludovici vitam Bollandistae r in amplissimam suam collectionem non admiserunt, • satis ducentes hujus meminisse particulasque aliquot suo ipsorum com- 3 mentario assuisse. Certè in isto anonymi cœnobitae opusculo, vix xluodecim paginis constante, nemo annorum quatuor et quadraginta historiam sperabit. Nulla ibi capitula insunt quâdam attentione dignanda nisi fortè prima, quae de Ludovici noni institutione, studiis, ac de documentis ab eo successori traditis, et postrema, qirae de illius obitu et in dnorum numerum adacriptione sermonem habent. Quolquot intersunt media, titidis ipsis ad solam i^omini» attinere significautur.
