I..53-54. CCCXXXII. — 1645. 6)
tare. Quâ in re exiftimo diftinguendum effe, in dubi- tatione, inter id quod ad intelleftum, atque id quod ad voluntatem pertinet. Nam quantum ad intelleclium, quseri non débet vtrum aliquid î 11 i liceat, necne, 5 quandoquidem non eft facultas eleétiua, fed folum an poffit. Et quidem certum eft permultos efle quorum intelle&us de Deo dubitare poteft; & in hoc numéro ij omnes qui exiftentiam eius euidenter demonftrare nequeunt, quanquam alioqui verâ fide praediti fint ;
10 fides enim ad voluntatem pertinet, quâ feparatâ, poteft fidelis naturali ratione examinare an fit Deus aliquis, atque ita de Deo dubitare. Quantum vero ad voluntatem, diftinguendum eft etiam inter dubi- tationem, quae finem, & eam quae fpedat média. Si
i5 quis enim fibi pro fcopo proponat, dubitare de Deo, vt in hac dubitatione perfiftat, grauiter peccat, dum vult in re tanti momenti pendere in dubio. Verum fi quis fibi dubitationem proponat tanquam médium ad clariorem veritatis cognitionem aflequendam, rem
20 facit omnino piam & honeftam, quia nemo poteft velle finem, quin velit fimul média ; & in ipfâ Scrip- turâ Sacra faepe inuitantur homines ad hanc Dei co- gnitionem ratione naturali quaerendam. Neque etiam is peccat, qui propter eundem finem totam, quam de
25 Deo habere poteft, cognitionem ex animo ad tempus fummouet; neque enim tenemur indefinenter cogi- tare, quod Deus exiftat ; alioqui dormire nunquam aut aliud quicquam facere liceret, quia, quotiefcunque aliud quid agimus, feponimus in id tempus totam
3o cognitionem, quam de Diuinitate habere pofîumus.
Altéra quceftio eft, vtrum liceat quicquam falfi in
�� �
