228-329. ObJECTIONES QuARTiE. I99
I Verùm,cùmfateatur,perargumentum in Meîhodo pro- pq/îtum, rem eo tantum deduélam ejfe, ut quidquid corpo- reum ejî excluderet a naturâ mentis \Juœ, non in ordine 276 ad ipfam rei veritatem, fed dumtaxat in ordine ad
5 fuam perceptionem (adeo ut fenfus effet fe nihii plane cognofcere, quod ad effentiam fuam fciret pertinere, praeterquam quôd effet res cogitans"), patet ex hac ref- ponjïone, in iifdem adhuc tertninis difputationem hœrere, proinde integram rejîare quœjïionem quam fe foluturum
10 fpondet : quo paélo, ex eo quod nihii aliud ad effen- tiam fuam pertinere cognofcat, fequatur nihii etiam aliud reverà ad illam pertinere. Quod tamen ab illo prœjiitum eJfe totâ Meditatione 2, ut fatear tarditatem meam, deprehendere non potui. Sed, quantum conjicere
i5 pojjfum, hujus rei probationem aggreditur in Meditatione 6, eo quôd illam dependere judicarit a clarâ Dei notitiâ, quam Meditatione 2 fibi nondum compararat. Sic ergo rem ijlam probat :
Quoniam, inquit, fcio omnia quse clare & diftinde
20 intelligo, talia a Deo fieri poffe qualia illa intel- ligo, fatis eft quôd poffim unam rem abfque altéra clare & diftinde intelligere, ut certus fim unam ab altéra effe diverfam, quia potefi; faltem a Deo | feor- 277 fim poni; & non refert a quâ potentiâ id fiât, ut di-
25 verfa exiftimetur. | Quia ergo ex unâ parte claram & diflindam habeo ideam meî ipfius , quatenus fum tantùm res cogitans, non extenfa, & ex aliâ parte diftindam ideam corporis, quatenus eft tantùm res extenfa, non cogitans,- certlim eft me a corpore meo
a. Voir Prcefatio, p. 8, 1. 6-i i.
b. Ibidem, 1. i-2-i5.
�� �
