14 OEuvREs DE Descartes. 3-4.
ut fciaîur omncs omnino fubjlantias, Jïve rca quœ a Deo creari debent ut exijîant, ex naturâ fuâ ejje mcorrupti- biles, nec pojfe unquam definere ejfe, nifi ab eodein Deo concurfum fuum iis denegante ad nihilum reducantur ; ac deinde ut advertatur corpus quidem in génère fmnptum 5 effe J'ubjîaniiam, ideoque nunquam etiam perire. Sed corpus humanum, quatenus a reliquis dijfert corporibus, non nifi ex certâ membrorum configuratione aliifque ejuf- modi accident ibus eJJe conflatuni ; vientem verà humanam non ita ex ullis accidentibus conjîare, fed puram ejfc 10 fubjîantiam : etji enim oninia ejus accidentia mutentur, ut quàd alias res intelligat, alias velit, alias fentiat, &c, non idcirco ipfa mens alia euadit; humanum autem corpus aliudfit ex hoc folo quàd figura quarumdam ejus partium mutetur : ex quibus fequitur corpus quidem i5 perfacile in terire, mentem autem ex naturâ fuâ effe immortalem.
In tertiâ Meditatione, meum prœcipuum argumentum ad probandum Dei exifentiam fatis fufè, ut mihi vide- tur, explicui. Verumtamen, quia, ut Leélorum animos 20 quhm maxime a fenfbus abducerem, nullis ibi compara- tionibus a rébus corporeis petitis volui uti, multœ fortaffe obfcuritates remanferunt, fed quœ, ut fpero, pojîea in refponfionibus ad objeùîiones plane tollentur ; ut, inter cœteras, quomodo idea enlis fumme perfecli, quœ in nobis 25 ef, tantum habeat realitatis objeélivœ, ut non poj/it non effe a caufâ fumme perfccïâ, quod ibi illujlratur compa- ratione machinœ valde perfeclœ, cujus idea ejl in mente alicujus arli/icis; ut enim artificium objeélivum hujus ideœ débet habcre aliquam caufam, nempe fcientiam hujus 3o artificis, vel alicujus alterius a quo illam accepit, ita
�� �
