Orjectiones Septim.i^. 471
dubia & nutantia proponat, cùm Jirma Jint, cùm certa, alque eâ quidem mente, ut, cùm abdicaris omnia, nudum te in foveam agat prœcipitem ? Num confultius egeris Ji, priufquam te abdices, certam tibi legem proponas, ex quâ, 5 quce abdicabiintur, bene fint abdicata ? Magna profeéïo P res ejî, & momentifummi, generalis illa veterum omnium abdicatio; ac fi me audis, cogitationes tuan vocabis infe- natum, ut ferio délibères.
Imo, ais, plus œquo diffidentiae indulgere non pof-
10 fum, ac fcio nihil inde periculi vel erroris fequu- turum^.
Quid ais :fcio ? An certd, & citra dubitationem omnem, Q ut hœ faltem reliquiœ tanti naufragii Veritatis tholo ap- pendantur? aut, quia novam Philofophiam aperis, deque
i5 familiâ cogitas, hoc in propylœo literis aureis infcriba- tur : Plus aequo diffidentiae indulgere non pofTum, ut, inquam, adyta illa tua intraturi jubeantur vêtus illud ponere « 2 & 3 faciunt 5 », hoc verd retinere « Plus cequo diffidentiœ indulgere non pojfum »? At Ji iyroni con-
20 lingat ut obmurmuret, ut illud frangat dentibus : Ponere jubeor illud vêtus, a nemine unquam vocatum in dubita- tionem, « 2 & 3 faciunt 5 » , quia fieri poteji ut mihi Genius illudat aliquis ; jubeor vero retinere \ hoc anceps, r 28 hoc rimarum plénum « Plus cequo diffidentice indulgere
25 non pofjfum », quaji in eo mihi Genius non poj/ît imponere; quid dices? Et vero an tu mihi illud prcejlabis, ut non verear modo, non formidein, metus mihi non fit a malo Genio ? Sane me licet confirmes manu & verbo, non fine S limore ingenti niîuiœ diffidentiœ hœcvetera & mihi prope
3o ingenita abdico, & ejuro velut falfa : « Argumentum in
a. Médit. I, ci-avant, p. 22, 1. 18-20. i
�� �
