(5-6) Ad G. Voetium. 7
aâum iri putabat, credidi effe oflicii mei, hune etiam librum, ftatim atque prodiit in lucem, examinare : non quidem quatenus in eo agitur de quseftione ad religio- nem à meâ diverfam pertinente, quod fummâ cum di- 5 ligentiâ vitavi, ne quam adverfario darem occafionem obftrependi; fed quatenus ex eo illius malignitatem & mentiendi licentiam clariffimè potui demonftrare. Cùm enim Voetius in me non prodeat niû perfonatus, & nunc emittat unum ex fuis difeipulis, nunc alium, ut
10 quae illi feripferint praeftare non teneatur, ac intérim tamen fuâ authoritate illa confirmet apud eos, qui con- fiderantes illum effe Ecclefiae Miniflrum, ac proinde effe debere virum probum & minime mendacem, non credent paffurum fuiffe difcipulos fuos, pro fe ac fe
i5 confeio feribentes, tam infanda crimina mihi impo- nere, nifi effem nocens : neceffarium effe putavi om- nem iftam, quâ tam malè utitur, authoritatem elevare, nonnulla de ipfius fa&is, dodrinâ & meritis expo- nendo, tum ut me ab ejus calumniarum importunitate
20 poflim liberare, tum etiam ad publicam utilitatem, quia non mihi foli hac in re | eft importunus.
Nec moror ineptas querelas, quibus, ut ingenium ejus novi, haud dubiè invidiam mihi conflare conabi- tur, dicendo me in fuâ perfonâ impugnare etiam alios
s5 Theologos, ac de religionis fuae controverfiis judicium ferre : quia nemo, qui hoc feriptum légère dignabitur, non agnofcet iïtud effe falfiffimum, ac me ab utroque accuratiffimè abftinuiffe. Quin etiam cùm his diebus audiviffem jadari ab ejus amicis aliquid pro ipfo fuiffe
3o nuper judicatum in Synodo Gallo-Belgicâ, de re dili- genter inquifivi, ne forte quid in hoc feripto haberem,
�� �
