I JO EPISTOLA 140-S4».
dubîtandi relinquant occajîonem : quippe dicitis, ne qui- dem veritatibus fide cognitis competere, ut non fœpijfime de lis dubitandi fit occajio. Quod fi refertis ad illud ip- fum tempus quo elicitur a&us fidei, vel alicujus na- turalis cognitionis, | omnem fidem & omnem huma- 5 nam fcientiam deftruitis, eftifque rêvera Sceptici, cùm nullam cognitionem dubio carentem haberi un- quam poffe affirmetis. Si verô loquimini de diverfis temporibus, quia ille qui nunc habet veram fidem, vel evidentem alicujus rei naturalis fcientiam, poteft alio 10 tempore illam non habere : hoc infert tantùm infirmi- tatem humanse naturae, quae femper iifdem cogitatio- nibus non immoratur ; non autem quèd in ipfâ fcien- tiâ ullum dubium debeat effe; ideoque nihil contra me inde probatis, quia non de certitudine ullâ per i5 totam hominis vitam durabili, fed de illâ tantùm, quae habetur eo momcnto, quo acquiritur aliqua fcientia, loquutus fum. Quin etiam, quia hanc diftin&ionem non aftertis, & fufe probare conamini nullam rem ab homine ita fciri poffe ut | de eâ non dubitet, pro mo- 20 dulo veftro, & quantum in vobis eft, Scepticifmum docetis. Cùm verô, pag. 253, additis me in propatulo Scepticifmum docerc, quando fenfuum judicium in dubium vocare doceo : datis occafionem leétori judicandi, vos quidem fenfibus veflris credere, non autem rébus fi- 2 5 dei, nec ulli naturali rationi; tantaque veftra eft pru- dentia & œquitas, ut quamvis affirmetis de ipfis rébus fidei ac fcientiarum omnium principiis pofle dubitari, velitis tamen effe orthodoxi & fandi; me verô, quia dixi de fenfuum judiciis effe dubitandum,in propatulo 3o Scepticifmum doccre affirmetis. Quid, quœfo, non
�� �
