1^2 Descartes et Beeckman. 47-49-
fonantiâ diftent ab invicem, praeter quartam, quae infima audiri non débet, hoc eft contra baffum.
I 2° Vt eadem vox fucceffive moveatur tantùm per gradus vel confonantias.
j° Denique, vt nequidem in relatione tritonum aut S falfam quintam admittamus.
Sed ad majorem elegantiam & concinnitatem hsec fequeniia obfervanda funt :
Primo. Vt ab aliquâ ex perfediffimis confonantijs ordiamur : ita enim magis excitatur attenlio, quàm fi 10 aliqua frigida confonantia initio audiretur. Vel etiam à paufâ five filentio vnius vocis, optime : cùm enim, poftquam vox quae incepit audita eft, alia vox non ex- pedata primùm aures ferit, huius novita.s nos maxime ad attendendum provocat. De paufâ autem fupra non 1$ egimus, quia illa per fe nihil eft ; fed tantùm aliquam novitatem & varietatem inducit, dum vox, quae tacuit, denuô incipit cantare.
Secundo. Vt nunquam duse odavse vel duse quintae fe invicem confequantur immédiate. Ratio autem quare 20 id magis exprefte prohibeatur in his confonantijs quàm in alijs, eft quia hae funt perfediffimae ; ideoque, dum vna ex illis audita eft, tune plane auditui fatis- fadum eft. Et nifi illico aliâ confonantia ejus attentio renovetur, in eo tantùm occupatur, vt advertat parum j5 varietatem & quodaramodo frigidam cantilenae fym- phoniam. Quod | idem in tertijs alijfque non accidit : immô, dum illae iterantur, fuftentatur attentio, auge- turque defiderium, que perfediorem confonantiam expedamus. 3o
Tertio. Vt, quantum fieri poteft, motibus contra-
�� �
