I. Bene ac sapienter, patres conscripti, majores
instituerunt, ut rerum agendarum, ita dicendi initium
a precationibus capere ; quod nihil rite nihilque
providenter homines sine deorum immortalium ope,
consilio, honore, auspicarentur. Qui mos cui potius
quam consuli ? aut quando magis usurpandus colendusquc
est, quam quum imperio senatus, auctoritate
reipublicæ, ad agendas optimo principi gratias excitamur ?
Quod enim praestabilius est aut pulchrius munus
deorum, quam castus, et sanctus, et diis simillimus
princeps ? Ac, si adhuc dubium fuisset forte casuque
rectores terris, an aliquo numine darentur, principem
tamen nostrum liqueret divinitus constitutum. Non
enim occulta potestate fatorum, sed ab Jove ipso coram
ac palam repertus est ; electus quippe inter aras et
altaria, eodemque loci quem deus ille tam manifestus
ac praesens, quam coelum ac sidera, insedit. Quo magis
aptum piumque est, te, Jupiter optime maxime, antea
conditorem, nunc conservatorem imperii nostri, precari
ut mihi digna consule, digna senatu, digna principe
contingat oratio ; utque omnibus quæ dicentur a
me libertas, fides, veritas constet ; lantumque a specie
adulationis absit gratiarum actio mea, quantum abest
a necessitate.
