Page:Sénèque - Tragédies, trad. Greslou, 1834, t. 3.pdf/426

La bibliothèque libre.
Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.

imputé à Octavie, et que Tacite nomme (voir la fin de la note précédente) crimen omni exitio gravius ; et comme il ne sait pas écrire, sa pensée demeure obscure.

Ce crime, imputé à Octavie, est expliqué dans Tacite, Annales, liv. xiv, chap. 60-62 « Poppæa diu pellex, et adulteri Neronis mox mariti potens, quemdam ex ministris Octaviæ impulit servilem ei amorem objicere ; destinaturque reus cognomento Eucerus, natione Alexandrinus, etc. — Sed parum valebat suspicio in servo et quæstionibus ancillarum elusa erat : ergo confessionem alicujus quæri placet, cui rerum quoque novarum crimen adfingeretur, et visus idoneu smaternæ necis patrator Auicetus classi apud Misenum ut memoravi præfectus. — Igitur accilocum eum Cæsar operæ prioris admonet ; — gratiæ instare si conjugem infensam depelleret ; nec manu aut telo opus ; fateretur Octaviæ adulterium. — Ille insita vecordia et facilitate priorum flagitiorum, plura etiam quam jussum erat fingit, fateturque apud amicos quos velut consilio adhibuerat princeps, etc. » (Cap. lxii.)

Page 301. Pour qui Néron n’a pas craint de faire monter sa mère sur un vaisseau. — Voyez Tacite, Annales, liv. xiv, chap. 1. « Diu meditatum scelus non ultra Nero distulit, vetustate imperii coalita audacia, et flagrantior in dies amore Poppææ quæ sibi matrimonium et discidium Octaviæ, incolumi Agrippina, haud sperans, etc. »

Page 303. Comment lui resterait-il quelque sentiment pour sa famille dans les enfers. Claude était bon mais crédule, insouciant et faible. Voyez sa Vie dans Suétone. « Claudius matrimonii sui ignarus, » dit Tacite, Annales, liv. xi, chap. 13.

Cependant Claudius penchait vers son déclin
Ses yeux, long-temps fermés, s’ouvrirent à la fin :
Il connut son erreur. Occupé de sa crainte
Il laisse pour son fils échapper quelque plainte etc.
(Racine, Britannicus, acte iv, sc. 2.)

Mais il n’était plus temps. Agrippine fit choix d’un poison lent, dit Tacite, « ne admotus supremis Claudius, et dolo intellecto ad amorem filii rediret. » (Annal., lib. xiii, cap. 66.)