Słownik etymologiczny języka polskiego/śledź
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
śledź, ślodek (u Reja i i.), rus. sield, sielodka (rodzaju żeńsk.), wraz z nazwami lit. (silke, prus. sileke) pożyczka z nord. sild (dzisiejsze szwedz. sill), jak i u wszystkich Finów; nazwy litewskie poszły z estońskiego silk. Inna nazwa niem. Hering (u nas narzeczowe jarzęg, jeśli to nie zmyślone); w 16. wieku u nas bydlinek z niem. Bückling, dla rybki »wędzonej«, gdy sild od »soli«, a hering od »laki«, łac. halec, nazwany. Od trzeciej nazwy ‘śledzia’ poszła nazwa Ska(n)dynawji, ‘ziemi śledziowej’ (a może i sinus Codanus, co mylnie z Gdańskiem łączono: ‘morze śledziowe’?). Handel śledziami do najdawniejszych należy.
