Słownik etymologiczny języka polskiego/żałtarz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
żałtarz, ‘psałterz’; tak zawsze w psałterzu florjańskim i biblji, ale już w psałterzu puławskim żołtarz, i tak stale w 16. wieku: żołtarz Dawidów (w małym formacie: żołtarzyk, a to odmieniono w 17. i 18. wieku w ołtarzyk, ‘książeczka do nabożeństwa’); tak samo ‘psalm’ w psałterzu florjańskim żalm; jest to niem. Salm, Salter, t. j. Psalm, Psalter (łac. psalterium), z opuszczeniem nagłosowego p-; niemieckiemu s- w nagłosie odpowiada stale czeskie i polskie ż-. Postać psałterz wprowadzono ponownie wedle łac. psalterium, niem. Psalter.
