Słownik etymologiczny języka polskiego/Gotowie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
Gotowie, przymiotnik gocki (od Goci), mylnie gotycki, szczep niemiecki (wschodni, niegdyś panowie Słowian, Litwy i Finów; i znacznie drobniejszy, zachodni), co z Skandynawji (porów. Gotland) wsiąkł wkońcu w włoską, gallijską i hiszpańską ziemię. Ależ nazwy Goci, Gotowie, gocki, to nazwy książkowe (znaczą ‘dzielnych’); pierwotną, ludową nazwę upatrywano w Gŭd-, lit. Gudas (tak przezywa Litwa Białą Ruś i Moskwę, a pruscy Litwini Żmudzinów); to Gŭd- ocalałoby w prastarych nazwach miejscowych, Gdów, Giecz (z Gdecz, Giedka), ponieważ niemożliwe, żeby te prastare nazwy, powtarzające się na najgłębszej Rusi (Gdow), pochodziły od biblijnego Gedeona, od którego możnaby istotnie późnych polskich Giedków wywodzić. Ale to mylne domysły, boć lit. Gudas może tyle co ‘Lasowiak’ (prus. gude, ‘las’), a razi -d zamiast oczekiwanego -t nazwy Gotów. Słowianin zadowalał się widocznie nazwą śmieszną ‘Niemca’ i dla Gotów.
