Słownik etymologiczny języka polskiego/bo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bo, przysłówek potwierdzenia; samo nie wystarcza, dodają mu wiem (1. osoba): bowiem, albo ciem (6. przypadek od ten, p.): bociem, razem lub rozdzielnie: »bo ja dał ciem wam ją«, »bociem zwolił« (‘bom wybrał’), biblja; boć; przedsuwają a i ale: abowiem, albowiem, abo (biblja: »abośmy sobie bracia«, »abo jest ciało« (u Leopolity w obu razach samo bo); abo w dzisiejszem znaczeniu, skrócone z albo, pojawia się również w biblji, »abo ja albo oni«, »zajutra abo po zajutrzejszem dniu«. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; w cerk. ibo, nasze abo (bo), czes. neb(o), bo; twierdzą, że to bo jest odmienną wokalizacją od ba, lecz wolno o tem wątpić; ba, zdaje się, nie spójka, jak bo, lecz wykrzyknik (ogólno-ludzki) jak ha, pojawia się też w piśmie (inaczej w mowie potocznej) dopiero od 16. w.: ba, bawej (niby: ‘patrz, oto’), niby europejskie bah! Spójka bo służyła potwierdzaniu, lit. ba (a z odmienną wokalizacją pruskie be, ‘i’; lit. be- przy czasowniku dla oznaczania trwania, bet, prus. begi, ‘bo’), awest. bā potwierdza, grec. fē, ‘jak’, goc. bā, ‘jeśli’.
