Słownik etymologiczny języka polskiego/buch!
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
buch! buchnąć, buchać (płomieniem), wybuch, wybuchnąć; buszny, ‘pyszny’ (z taką samą przenośnią, p. pycha), buchasty od bucha, ‘wzdęte ubranie’, ‘pycha’. I tu, jak zawsze, ‘brzęk’ i ‘wzdętość’ od jednego pnia przezywano, p. brzęk. Prasłowo w obu znaczeniach; rus. buchat’, buchnut’, ‘bić (buchnąć)’, i buchnuť, ‘nabrzmieć’; czesk. bouchati, ‘bić’, i nabouchaný (jak u nas, i o ‘brzuchaczu’), a buchta o ‘pieczywie’ (u nas przejęte w 16. w.: »wieśniacy buchty rozdęte drożdżami warzą«). Dziś u nas bucha i busznić się, ‘pycha’, ‘pysznić się’, tylko między Kaszubami w obiegu, w 15. i 16. wieku było ogólne; brak w litew. całego pnia; jest w niem., nord. baus, ‘pyszny’, busil-kinna, o ‘pyzatej kobiecie’, dawne būs, dziś Bausbacken, ‘pyza’, Bausch, ‘nabrzmiałość’, bōsi, dziś böse, ‘zły’, z ‘bujny’. To samo z nagłosowem p-, p. pycha.
