Słownik etymologiczny języka polskiego/dech
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dech, tchu; oddech, oddechu, dawniej odetchu, tchnąć (z t- zamiast d-, według wymowy, a przeciw etymologji); częstotliwe dychać, oddychać; dyszeć; tchawica obok dychawicy, westchnąć, wzdychać; zdech (»do zdechu«), zdechnąć, zdechły, zdechlak, zamiast zetchnąć, zetchły, ale zdychać; zatchły; natcha, ‘katar’. Z samogłoską innego stopnia, p. duch, dusza. Lit. dusas, ‘dychawica’, dūsēti, ‘dyszeć’. Pierwotny pień *dhous-, rozszerzony przez -s z pierwotnego *dhou- (p. duć); to rozszerzenie przez -s jest właśnie charakterystyczne dla Słowian i Litwy, w innych językach brak dlań pewnych odpowiedników.
