Słownik etymologiczny języka polskiego/dom
| <<< Dane tekstu | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dom, domek, domowy; od przysłówka doma, ‘w domu’, z przyrostkiem -cy (jak w obcy), domacy, zadomowiony, ‘łaskawy’; domowit, domownik, domak; domator z końcówką łacińską; domalegaj, o ‘próżniaku, piecuchu’; Domarad i inne nazwy osobowe, ale łacina tu wpływa: Domaniew, Domanowa, należą i do łac. Damiana, — Domek i Domienik(owo) do Dominika, jak Dobiesz i Dobiesław do biblij. Tobiasza. Dom jest prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; domowina jednym ‘ojczyzna’, drugim ‘trumna’; rus. domowoj, o ‘duchu opiekuńczym domostwa’, ‘didku’; doma, ‘w domu’, domasznij z domacznij, ‘domowy’; domoj (z domow’), ‘do domu’, jak dołoj; łac. domus, pień na -u, jak słowiański; u innych pień na -o, grec. domos, ind. dáma- (ale damūna-, ‘domowy’). Od pnia (dem-, ‘budować’, grec. demō, niem. (gockie timrjan) zimmern, ‘budować (z drzewa)’; Zimmer ‘budulec’ i ‘budowla’, ‘pokój’); od tegoż pnia i lit. dimstipats (= rus. domowoj, ‘didko’) od dim-stis, ‘dwór’; samego dom brak litewszczyźnie; ma za to namas, ale to = grec. nomos od nemō, ‘mieszkam’.
dom; brakuje: przydomek, miejski termin nowy, z 18. wieku; dodawano do imienia właściciela, czy mieszkańca, nazwę domu stałą. [1]
