Słownik etymologiczny języka polskiego/jemioła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jemioła, jemioło, jamioła, jemiało; bez je-: miele (nazwy miejscowe, jezioro Mielno, Mölln w Holsztynie); ptak nią się też żywiący jemielucha r. 1472, zresztą jemiołucha (-ucha i w innych nazwach ptaszych, np. grzebołucha). Prasłowo, ale z odmiankami zwykłemi u nagłosu: cerk. imeła (imelnik, ‘łowiący ptaki’), serb. imela, omela, mela, słowień. tak samo, rus. omjeła, czes. omelí, melí, jmélí, łuż. jemjelina, I jagody i kora służą od niepamiętnych czasów wyrabianiu lepu ptaszego (opis z r. 1584), więc od pnia im-, jem-, ‘chwytać’, p. jąć; przyrostek -eła jak w pszczoła.
