Słownik etymologiczny języka polskiego/kluć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kluć, klwać, wykluwać się, ‘wydobywać się (z jaja dziobaniem)’, »rzecz się kluje«, ‘składa, zanosi się na coś’; odmiana pierwotna była: klwać, kluję (dorobiono bezokolicznik kluć, nieznany przeważnie u Słowian, i czas teraźniejszy: klwam; podobnie u Czechów). Lit. kluti, kluwu, ‘ustrząc’, pasi-klauti, ‘ufać na co’, klau-te, ‘zawada’, łac. clāvus, ‘gwóźdź’, claudo, ‘zamykam’ (por. kloza, inkluz, konkluzja); grec. klēis, ‘klucz’, klejō, ‘zamykam’.
