Słownik etymologiczny języka polskiego/kornet
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kornet, o znaczeniu czworakiem, zewsząd już przestarzałem: ‘chorąży’ i ‘chorągiew, rota, szwadron’ (powszechne w 17. wieku; »niemieckich knechtów kornety«, wprost z niem. Cornet; w znaczeniu ‘chorążego’ rzadkie, np. w Wojnie Chocimskiej Potockiego); ‘czepiec kobiecy’, franc. cornette, w 18. wieku; ‘trąbka myśliwego’, włos. cornetto; wszystko z łac. cornu, ‘róg’; kornetowy, kornecik, kornecista. Tu należą kornut, z włos. cornuto, becco cornuto (‘cap rogaty’, przezwisko ‘rogala’, ‘męża zdradzanego’), i kornufas, ‘czepiec’, u Zbylitowskiego (Przygana strojom białogłowskim 1600 r.) obok bi(e)retu, raz kornefasem pisany. Od cornifer, ‘rogonosiec’, czes. kornufel, a z tego na Śląsku w 17. w. korfanty, ‘djabeł’ (wedle Walanty).
