Słownik etymologiczny języka polskiego/krasa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
krasa, ‘barwa (czerwona)’, ‘piękność’, okrasa (o ‘tłustości, w potrawach’); u pisarzy ze wschodniej, ruskiej połaci ulubione; od krasy kraska, ptak, krasnowrona; krasny i kraśny; krasnoludek (kraśnię, krasnalek, kraśniak), ‘karzełek (od czerwonej czapeczki nazwany)’; krasomówca (z licznemi urobieniami); krasszy, a do tego przymiotnik pierwszego stopnia krasy, stąd krasek (‘pachołek krasny’, 1549 r.); krasić (sukno szarłatem; kartofle słoniną, okraszać); ‘trzebić’ (»wieprz niekraszony«); kraszanki (ruskie), ‘pisanki’; »czyrwona róża krasnością (się równa N. P. Marji)«, wiek 15.; nazwy krów: krasula (z białemi płatami), ‘pstra’ (krasista i krasiata); krasikoń, ‘koniczyna’ (już w 15. wieku). W cerk. nie używa się tego pnia o ‘barwie’, lecz wyłącznie o ‘piękności’, ‘świetności’ (w staroczes. również); pochodzenie wątpliwe (lit. krosnis, ‘piec’, więc niby od ‘światła-gorąca świetny’,?). — Czy kras, ‘kolor’, r. 1532, poprawne ?
