Słownik etymologiczny języka polskiego/kruk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kruk, ptak, krukać (‘ratare’ w słowniczku poznańskim), kruczeć (i w brzuchu), krukawka, rodzaj ‘gołębia’ (już w r. 1472); dźwiękonaśladowcze; lit. kraukti, ‘krakać’, krauklys, ‘wrona’, goc. hrūkjan, ‘krakać’, lit. kriukti, ‘kwiczeć’. Od tegoż kru- narzeczowe krulić, ‘kwiczeć’. Kruczy, krukowy, krukowaty; kruknąć (w brzuchu).
kruk, ‘hak’, »krukiem siedzieć«, ‘nieruchomo’; krukiew i kruka, ‘kostur, szczudło’; krukowy; kruczek: ‘haczyk’; »chłopiec od butów«; ‘wykręt (prawny)’; jest i kryka, narzeczowo; z niem. Krücke, ‘szczudło’, ‘koczerga’, ‘drąg z hakiem’ (narzeczowe Krucke); r. 1532 krukwa, ‘ożóg, pociask’; również z niem. (nord. krōkr, ‘hak’) poszło rus. krjuk, ‘hak’ i ‘znak melodji’: krjuczkowatyj, ‘wykrętny’, »piet’ po krjukam«, śpiewać wedle nut’.