Słownik etymologiczny języka polskiego/kurz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kurz, ‘pył, proch’, kurzyć, ‘prószyć’, ‘dymić’ (»kurzy się z kominów«), ‘gorzeć’; ‘palić (pędzić wódkę)’; ‘parować’; kurzawa, ‘kurz, zawierucha’ (kurniawa), ‘ofiara wonna’, kurzenie, ‘kadzenie’; lit. z odmienną samogłoską (krótkiem i długiem u, gdy w słowiańskiem dwugłoska) kurti, ‘palić’ (znaczenie odmienne, bo i ‘budować’, właściwie więc: ‘nakładać, rozkładać ogień’). »Chaty kurne« (bez komina) należą już do przeszłości; ich kurny przypadkowo schodzi się z kurnym od kur. W nazwach miejscowych, czes. Kourzim, ale Kurnik niekoniecznie od kura, ‘koguta’, por. rus. kurnik o ‘izbie kurnej’. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian, nawet kurjewa powtarza się na Rusi, o ‘kurzawie śnieżnej’; przytaczają goc. hauri, ‘węgiel’, nord. hyrr, ‘ogień’.
