Słownik etymologiczny języka polskiego/kwatera
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kwatera, kwaterka, kwaterkowy, zakwaterować, kwatermistrz (np. sztabu generalnego), kwarta (‘miara płynów’; ‘czwarta część dochodu-podatku na utrzymanie wojska kwarcianego’); z łac. guartarius od quartus, ‘czwarty’; w 16. i 17. wieku »dawać (prosić) kwater«, ‘pardon’, z włos. dare (chiedere) quartiere (franc. quartier); r w Quartier wypuszczają i Niemcy, rozpodobniając zgłoski, ale w polskiem to samoistnie powstało; kwatera, ‘czwarta część miasta’ (por. firtelsleute w dawnych miastach polskich), i w językach romańskich przeszła z ‘dzielnicy’ na ‘mieszkanie’. Pomijam wszelkie kwarty, kwartety, zapiszę jeszcze dawną »myńcę«: kwartnik i kwartniczek, ‘półgroszek’ (= dwa drobne pieniążki).
