Słownik etymologiczny języka polskiego/leń
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
leń, leniuch, lenić się, leniwy (»leniwe pierogi z serem«); ie z pierwotnego ē, więc laność, nie leność ani loność, co się upodobnieniem do leń lub pochyleniem pewnem a przed n tłumaczą. Prasłowiańskie; cerk. lěn, czes. dawne léný, ‘leniwy’; lit. łotew. lens, ‘powolny, leniwy’, jeśli to nie rusyzm; z innym przyrostkiem lē-tas, ‘powolny, głupi’. Dalej łac. lenis, ‘łagodny’ (a jeszcze dalej lassus, ‘mdły’, niem. lassen, lass, ‘mdły’, ależ to podobieństwo raczej przypadkowe, łudzące). Jest i czasownik lenować się (‘lenić się’), mylny jak leność, w 16. wieku; dalej leniwiec i podobne, a wkońcu i leniuszek, ‘podkładka linjowana’. Z leniwemi pierogami por. ruskie leniwyja szczi.
