Słownik etymologiczny języka polskiego/manić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
manić, ‘zwodzić’, u nas rzadkie (na Rusi częste, szczególnie w złożeniu obman, ‘oszustwo', primanka, ‘przyłuda’), ocalało głównie w słowie manowiec (manowie, manowisko), o ‘bezdrożu’; od tegoż pnia co i mamić (p.), z przyrostkiem -n (zestawiają i niem. mein, o ‘fałszu’, np. Meineid, ‘krzywoprzysięstwo’). Litwie brak wszelkich tych słów; niema mowy o bezpośrednim związku z grec. maniā (skąd manja i manjak); całe dalsze pokrewieństwo pnia ma- z słowami dla ‘omamienia’ (ind. mājā-, ‘iluzja, złuda’, grec. mimos, ‘guślarz’, ‘aktor, naśladowca’, itd.) pozostaje wątpliwem.
