Słownik etymologiczny języka polskiego/mnieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
mnieć, rzadkie (»drudzy mnieli«, ‘mniemali’, w biblji nieraz jeszcze, »proroctwo swe mnisz prawe«, ‘uważasz za prawe’), ocalało w sumienie (p.), w pomnieć, w tegoż złożeniach z na-, przy-, za-, wz- (wspomnieć), i w częstotliwych: napominać itd. Prasłowo; pień men- (min-, mon-) we wszystkich językach aryjskich »mnieniu«, ‘mniemaniu’ służy: lit. minti, menu, i manyti, iszmona, ‘rozum’, ‘mniemanie’, ind. manajati, ‘wspomina’; łac. memini (zdwojone, jak i grec. memona), re-miniscor (stąd u nas reminiscencja), moneo (admonicja); niem. mahnen, goc. man, ‘mniemam’. P. pamięć, namiętny, sumienie. Cerkiewne mĭnją, mĭněti, ruskie pomnju, pomnit’, itd.
