Słownik etymologiczny języka polskiego/ochota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ochota, ochotny, ochotnik; podochocony; ochotność w biblji, ‘wesołość’; ch z chw, jak często (por. chory, choja); ochwota (tak w staroruskiem, stąd lit. akwata) jest rzeczownikiem na -ota (por. lich-ota) od *ochwy, ‘rzeźki, wesoły’; przymiotnik ten prasłowiański zna staroczeskie (ochwiti, razochwiti), a szczególniej załabskie (piją tam »na wochwotę«, t. j. ‘na zdrowie’); od ochoty: ochoczy, jak od roboty: roboczy, słowo nieznane jeszcze Knapiuszowi, z niepolskiem (ruskiem) cz (zamiast c); roboczy może być rusyzmem (Knapiusz ma tylko robotny, ochotny), a ochoczy na jego modłę ulane (rus. raboczyj i ochoczyj). Prasłowo, tylkoż ze chceniem, jak upornie twierdzą, nic go nie łączy.
