Słownik etymologiczny języka polskiego/posag
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
posag, posażny, wyposażyć, jedyny (oprócz sięgania) ślad prasłowa, ogólnego na Litwie, segti, sagyti, ‘przypinać’, saga, sagtis, ‘klamra, spinka’, ind. ā-sadż-ati, ‘przypina’, sandżajati (to samo, z tą nosówką co i w naszem sięgać) staropers. fra-handżati, ‘zawiesza’, celt. sagum, ‘ubiór wojenny’ (przejęli Rzymianie, sagum, w przeciwieństwie do togi; u nas w 17. wieku nierzadko to powtarzali Potocki i i.). Gdy młoda przy obrządku weselnym »sięgała« (za rękę) młodego, przy tej to scenie dramatu weselnego składali jej rodzice co jej samej dawali, i stąd oznaczał posag jej ‘wyposażenie’; widoczne to w cerk., gdzie posag, posagati i sagati stale o ‘wychodzeniu zamąż’ się używa: kobieta sagajet, nigdy mężczyzna; na Rusi, Malej i Białej, posah nazywa się dotąd ‘miejsce, gdzie młoda siedzi podczas obrzędów ślubnych’; później i posad z tego mylnie zrobiono.
