Słownik etymologiczny języka polskiego/strzęp
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
strzęp, strzępki; zbiorowe strząpie; strzępić ze złożeniami; o ‘frędzlach, łachach’; »strach serce w strefy strzępa«, ‘rozdziera’, u Potockiego; z wokalizacją o: strąp-, w dawnej nazwie ‘lutego’, co drogi strępa: strępacz. Prasłowo; rus. strjapať, ‘mozolić się, starać, zabiegać’, strjapczij, niegdyś ‘adwokat’, strjapnja, ‘gotowanie, kuchnia’, czes. dawne strzepieti, ‘troszczyć się’, strzep, ‘strzęp, kutas’, jak u nas. Oboczne z u, p. strup, ‘to, co pokrywa, zasłania’.
strzęp; obok strzępać jest i strzępnąć; w psałterzu puław. zstrzępli, ‘skrzepli’ (‘obriguerunt’; w psałt. z 1532 r.: »zrzasnęli«). [1]
