Słownik etymologiczny języka polskiego/tył
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tył, tyłek, tylec (noża, i ‘puginał’), tylny; potylica; zatyłek; tylczak, ‘nosacizna u koni’; tylczyk w 16. wieku, ‘nóż’, jak czes. tylec. Od tyć (p.), o ‘grubości’; tył znaczy pierwotnie ‘kark’, cerk. tył, tak samo u innych Słowian; znaczenie ‘zad’, ‘zadni’, dla nas charakterystyczne, obce np. Czechom, zapowiada się już w psałterzu i biblji: »tył podali«, »z tyłu«. Urobione od tyć przyrostkiem -ł, grec. tylos i tylē, o wszelkiej ‘narośli’, ‘nabrzmieniu’, nawet o ‘poduszce’; lit. tūłas, ‘niejeden’, prus. tūlan, ‘wiele’, odbiega nieco znaczeniem.
