Słownik etymologiczny języka polskiego/ul
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ul, pierwotnie tylko ‘dziura, wydrążenie’, stąd jeszcze w 16. wieku i nazwa ‘fistuły, wrzodu’: »noga ulów pełna« (piszą i z h-: hułów), zczasem na ‘pszczeli ul’ (‘kłodę z otworem’) ograniczone; ale ulica, t. j. zdrobniałe od ul, zachowała znaczenie ‘otworu, przejścia, wąwozu, drogi’. Prasłowo; cerk. ulij, rus. ulej, ‘ul’, bułg. ‘kłoda’, i t. d.; lit. aulys i awilys, ‘ul’ (ale i aułas, ‘cholewa’, prus. aulinis, ‘cholewa’, aulis, ‘goleń’); grec. aulos, ‘flet, rura’ (stąd aula!), aulōn, ‘wąwóz, dolina’, łac. alvus, ‘sklepienie, brzuch’, alveus, ‘łożysko, ul’. Por. *uć.
