Słownik etymologiczny języka polskiego/wyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wyć, Wilkowyja, wyskać (wysk), u Czechów wýsk, wýskati, wýskot, o ‘radosnych okrzykach’; tak samo w Ezopie Biernatowym: »nie uczyni nic swym wyskiem«. Prasłowo; cerk. wyti, i tak u wszystkich Słowian; z inną samogłoską serb. ukati, uka, ‘krzyk’; łot. auka, ‘burza’, lit. ūkas, ‘sowa’.
