Słownik etymologiczny języka polskiego/znamię
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
znamię, znamionko, znamionować; znamienity; prasłowiańskie urobienie od zna- (p. znać), jak brzemię od ber-, ‘nieść’, płomień od poł-, ‘płonąć’. Ogólne od psałterzów i Kazań świętokrzyskich; od 13. do 15. wieku jest i pierwotne znamionać (cerk. znamenati), częstsze niż znamionować: »znamionawszy ji pirścieniem« (‘naznaczywszy’), »imiona znamionana«, ‘naznaczone’; w biblji jest i znamionawa, ‘znaczy’ (znamionujesz w psałterzu).