blanc des yeux prend nécessairement une teinte livide au début de la maladie, quand elle est violente. Si donc le blanc devient pur, c’est un signe de guérison, plus lente, si la blancheur vient lentement ; plus prompte, si elle paraît promptement[1]. »
Voici le morceau correspondant dans le manuscrit 7027 : Maximum autem signum ægrotantium qui evasuri sunt, est si secundum naturam fuerit causus ; sed aliis quidem morbis similiter ; nihil enim molestum secundum naturam nascentibus malis neque mortiferum. Secundo autem, si non tempus ipsum ipsi ægritudini colluctetur ; plerumque enim non obtinet natura hominis mundi virtutem. Deinde, si quæ sunt circa faciem extenuantur, et venæ quæ in manibus et in angulis oculorum et superciliis, tranquillitatem habeant, in præterito non tranquillæ. Vox autem et imbe-
- ↑ Μέγιστον τοίνυν σημεῖον ἐν τοῖσι μέλλουσι τῶν καμνόντων βιώσασθαι, ἐὰν μὴ παρὰ φύσιν ᾖ ὁ καῦσος· καὶ τἄλλα δὲ νουσήματα ὡσαύτως· οὐδὲ γὰρ δεινὸν τῶν κατὰ φύσιν γίνεται, οὐδὲ θανατῶδες. Δεύτερον δὲ, ἐὰν (μὴ) αὐτή τε ἡ ὥρη τῷ νουσήματι ξυμμαχήσῃ· ὡς γὰρ ἐπὶ τὸ πολὺ οὐ νικᾷ ἡ τοῦ ἀνθρώπου φύσις τὴν τοῦ ὅλου δύναμιν· ἔπειτα δὲ, ἢν τὰ τοῖσι κανθοῖσι καὶ ἐπὶ τῇσιν ὄφρυσιν ἡσυχίην ἔχωσι, πρότερον μὴ ὑσυχάζουσαι· τούτῳ δὲ ἢν ἡ φωνὴ ᾖ ἀσθενεστέρη καὶ λειοτέρη γίνηται, καὶ τὸ πνεῦμα μανότερον καὶ λεπτότερον, ἐς τὴν ἐπιοῦσαν ἡμέρην, ἄνεσις τῆς νούσου. Ταῦτα οὖν χρὴ σκοπέειν πρὸς τὰς κρίσιας, καὶ εἰ τὸ παραδικροῦν τῆς γλώττης ὥσπερ σιαλῷ λευκῷ ἐπαλείφεται, καὶ ἐν - ἅκρῃ τῇ γλώττῃ ταῦτὸ τοῦτο γεγένηται. Ἧσσον δὲ εἰ μὴ (μὲν ?) οὖν σμικρὰ ταῦτα εἴη, ἐς τὴν τρίτην ἄνεσις τῆς νούσου· ἢν δέ τι παχύτερον, αὔριον· ἢν δέ τι παχύτερον, αὐθημερινόν· τοῦτο δὲ ὁκόταν τῶν ὀφθαλμῶν τὰ λευκὰ ἐν ἀρχῇ μὲν τῆς νούσου ἀνάγκη μελαίνεσθαι, ἐὰν ἰσχύη ἡ νοῦσος· ταῦτα οὖν καθαρὰ γινόμενα τελείην ὑγείην δηλοῖ· ἀτρέμα μὲν βραδύτερον· σφόδρα δὲ γινόμενον, θᾶσσον. Page 588, Éd. Frob.
