ἐκ πολλῆς ἀγνωσίης θαυμάζειν τὰ ἐξευρημένα, ὡς καλῶς καὶ ὀρθῶς ἐξεύρηται, καὶ οὐκ ἀπὸ τύχης.
13. Ἐπὶ δὲ τῶν τὸν καινὸν τρόπον τὴν τέχνην 1 ἐξ ὑποθέσιος ζητεόντν λόγον ἐπανελθεῖν βούλομαι. Εἰ γάρ 2 ἐστι Οερμον, rj ψυχρον, ?i ζ’/Ίρον, η υγρον’το λυχαινσ’αενον τον ανθρο^πον, και οεϊ τον ορθώς ΐτ,τρεύοντα ’ βον,Οεειν τω αεν Οεραω επι τοψυρον, τω οε ’^Λίχρω επι το Οεραον, τω δε ςηρω επι το υγρον, τω * ο’ υγρω επι το ςηρο’ν • εστοί μοι ’ άν6ρο3πος μή των ΐίτυρων φύσει, άλλα των άσθενεστε’ρο^ν • ούτος δε τζΌοους έτΟιε’τω οί•ς αν άπο της όίλοι ^ άνελη, ώμους ’ καΐ αργούς, καΐ κρεα ώμα, κα πινε’τω ΰδο)ρ. Ταύτη * ^ρεόμενος τη διαίττ), εύ οίδ’ οτι' > ττεΐσεται πολλά και δεινά • κα’ι γαρ πόνου ; πονησει, και το σώμα ασθενές εσται, και ή κοιλίη φθαρησεται, καΐ ζΐίν " πουλυν χρόνον ου ουνησεται. " Τί οεϊ τοιγαρουν βοήθημα παρασκευάσασθαι ώδ’ εγοντι ; θερμον, η•^/υ^ρον, " η ξηρον, η υγρόν^ " οηλον γαρ οτι τoυτε’oJV τι. Ει γαρ το λυμαινόμ.ενόν ’* εστί τουτέων το έτερον, τω υπεναντιω προσήκει λΰσαι, ως ο εκείνοιν λόγος ί/ει. Το μεν γαρ Βεβαιότατόν τε καΐ προφανεστατον φάρμακον άφελοντα τα διαιτηματα ’*' οίσιν ε/ρω-ο ’ άντΙ μεν των πυρών αρτον διδόναι, άντι δε των ωμών κρεών έφ6ά, πιειν ’7 τε επι τούτοισιν ’* οίνου, ταύτα ’9 μεταβάλλοντα ούχ οίον τε μη υγιε’α γενε’σΟαι, ην γε μη παντάπασιν η "’διεφθαρμένος υπο χρόνου τε και της διαίτης. Τί δη ^^ φησομεν ; *^ πότερον αύτε’ω ύπο ψο’/ροΰ κακοπαθε’οντι θερμά ταΰτα προσενεγ-
πολ. άγν., on sentait le besoin d’un verbe comme προσίεσθαι. Je ne sais où Severinus a trouvé cette excellente leçon. Elle manque dans tous les manuscrits que j’ai collationnés, même dans 2255. Ce manuscrit que Severinus avait sous les yeux, mériterait certainement d’être consulté.
1 ζ•ΛΤ£υν•^ΰ)ν, εξ μΐ7.. λόγων 2253. — τι εστίν 2233. — ’βο/,ΟεΤν omnes. — ^£Vom. 2145, 2141, 2145, 2253, 2140.TÔ μεν Merc. in marg. — * iè ;2255. — ’ ό άνθ. 2255. — ^ άνε’λοι 2233. — 7 y,, άρ. om. 2235. — * 2233. χρώμενίς Tulg. et al. codd. -t. ίτιχρώμ. cod, S. ap. Foes. — ■’ πεσεΤται 214û ; quod habet (juoque 2143" ; sed rautavit in ςίσεται. — ’" 2253. πολύν vulg. et al. codd. — " τί Sr, y^ir. β ;•ΛΟΓ.μα παρεσκευάσθαι 2253. 70ΐγ. ώ^ε βδτ,. 2233. — ’* r, ύγ. τι ξ. 2235. — " 2233. ά-λόν 2143, 2140, 2145, 2142. ἁπλοῦν vulg. et al. codd. Les traducteurs ont tous entendu ἁπλοῦν, comme si Hippocrate avait voulu dire que l’une de ces qualités est simple ; Foes a : « Si quidem horum quodque simplex est ». Avec ἁπλούν, pris dans ce sens, la construction n’est guère possible ; si on le conserve dans le texte, il faut le rendre par : « Il est clair ». δ^ηλον du manuscrit 2253 en est la véritable explication ; et un de ces deux niots est la glose de l’autre. τςύτων omnes. — ’* αυτών ante εστί yulg. et al. codd. ; non habet 2253. εστίν 2253. τούτων oiunes. — oom. 2iH, 2 1-45, 2142. — "’ οΓς ε/ρητο 2255. εχρετο 2142. έ/ρώντο 2U5, 2140, 2253, 2141, 2145. — : τε ora. 2140, 2255, 2145, 2141, 2142. — ’* 2253, 2255,2143, 2141, 21 45. otvov Tulg. — ’9 αεταβαλο’ντα 2 1 43. — ’" u.r, ούχίιγ’.ά 2255. — ’" δΊεφΟαραε’νου 2253. ύπο χρ. τε cm. 2233. — " φτίσωαεν 2235. — *’ -ίτροτερον αύτώ άπο ψ. κχκοπα6οϋντι 2253. πρβτερον s’entendrait très bien.
