παταγον ε,υ.ποιεειν. ’ "Οτε γαρ αν μη άποπληροίσ/) οΰτο^ς ώστε *στηναι,άλλ’ ' iyjri αεταβολάς τε κα ’ί κινν’τιας, ανάγκη υπ’ αύτέων ’ και •i^o’jioy και καταφανε’ας κινησιας γίνεσΟαι. ^"Οσα οϊ σαρκοίοεά τε και μαλθακά, εν τοϊσι ν τουτεοισι νάρκαι τε και πληρώματα, οια εν ο τοίσιν άποπληγεΐσι γίνεται* όταν δ’ '" έγκυρση πλατέϊ τε και αντικείμενο), και " προς αύτο άντιπαίση, ’^ και φύσει τούτο τύχη, •’ μήτε ισχυρον εον, ώστε δύνασθαι "* άντέχεσθαι της βίης και μηδέν ’* κακόν παθεΐν, μήτε μαλθακόν τε και άραιον, ώστ’ εκδε’ςασθαι τε και ’^υπείςαι, ’7 άπαλον δε και τεΟηλος και εναιμον και πυκνον, οίον ήπαρ, δια μεν την πυκνότητα και πλατυτητα ’ άνθεστηκε τε και ουχ υπείκει. Φΰσα ’^ δε ύποδε/ομενη αύςεταί τε και ίσχυροτερη γίνεται, και ^° δρμδ μάλιστα προς το άντιπαΐον. Δια δε την απαλότητα και την εναιμο’τητα ου δύναται άνευ πόνων είναι, και ^’ δια ταύτας τας προφάσιας δούναι τε οςύταται και πυκνόταται προς τοΰτο ’" το γωοίο’^ γίνονται, ’^ έκπυηματά τε και φύματα
— 1 Les manuscrits varient sur la lecture de ce membre de phrase : 2140, 2255, 2145, 2141, 2143, 2142, 2144 ont Sri, Tarianle qui ne vaut rien. 2253 a ότι γαρ άν, τ,ν μη άποπλϊ,ρωδτ. ; leçon qui est très bonne ; mais je n’ai pas eu de raison pour la substituer au texte vulgaire. — ’ συστϋναι 2145. — 3 2253. εχ,Εΐ vulg. et al. codd. Le subjonctif est ici nécessaire. — * 2253 -κιντ.σεις vulg. et al. codd. — ’ καΙ om. 2253. ^ — "^ οσαι 2253. — 7 τοιούτοισι 2253. νάρκα. ? 2145,2143, 2140, 2141, 2142, 2144, 2255. va’s/.r, 2253. — * ά pro cÎa 2140, 2255, 2143, 2141, 2143, 2142, 2144. — 9 Ce passage est un de ces endroits altérés où les manuscrits ne fournissent aucune bonne leçon. 2253 a -rr.nvi i—’,σφαγίσι. L’exemplaire de Severinus cité dans Foes a ταΐς ά— οσφαγεΤσ ; ; le texte vulgaire et les autres mss. ont τοίσιν άττοσφαγεΐσι. Evidemment, aucune de ces leçons n’offre un sens convenable. Mercuriali a rais dans son édition ά~οσφαγτσι, entendant par là les ganglions lymphatiques du cou. Mffck, dans les notes de son édition, a proposé de lire ά-οσφί-ξεσι. Ce mot, qui est employé par Hippocrate ailleurs, offre sans doute un sens ; mais ce sens ne me paraît pas naturel. Il m’a semblé qu’ici Hippocrate apportait plutôt un exemple qu’il ne présentait une similitude ; c’est ce qui m’a décidé à lire à-izcTÙ.rqv.m, d’autant plus que c’était une opinion de cette antique pathologie, que les apoplexies et les suspensions de mouvement étaient dues à cet air intérieur dont il est ici question — ’" έγκυρϊίστ. πλατε’ 2233. — " Le texte me paraît avoir subi quelque altération. 2253 a καὶ προς εαυτό άντιττίστ,. Foes et les autres manuscrits ont και rt προς αύτο άντιπεστ,. Le texte vulgaire n’est pas tout à fait satisfaisant : 1o parce que dans ce texte αυτό se rapporte à φΰαα et άνειλν,αατα, et Hippocrate, quand il en parle. a mis plus haut les pronoms au pluriel, ΰπ’ αύτεων ; 2° parce que τι, qui, dans ce cas, se rapporte à ττλατεί et άντικειρ.ένω, me paraît surabondant. La leçon de 2255 serait sans reproche, si εαυτό se rapportant à φΰσα et άνειλτίυ.ατα, n’était sujet à la même objection que αύτο. Je pense donc qu’il faut omettre ~t avec 2235, admettre αυτό ayec les autres mss, le faire rapporter à πλατεί et άντΐΐ4εψ.ε’νω, el prendre φύσα et άνειλτ,|Λατα pour le sujet de άντιπαίστ, comme il l’est de έ"[•κύρστ, ; je pense qu’il vaut mieux lire άντι— αίιττ ; que άντιπε’στ ;, parce que άντιπαΐον est un peu plus bas dans le même sens. Le changement de ai en ε n’est qu’une affaire de prononciation ; on le rencontre souvent dans les mss. — ’^ και φ. τ. cm. Aid. — " έο•/ ρ/,τε ισχυρόν 2255. — ’^ άνεχεσθαι τν-,ν βΐΥΐν 2253. βίας supr. βί/,ς gloss. 2144. — "’ κακοπαθεΤν 2145. — ’^ ύποδ’εϊξαι 2145, 2140, 2255, 2145, 2142, 2141, 2144. —.’Τ ^έ 2253, pro τε quod hab. vulg. et al. codd. τεθο’λόν 2140, 2145, 2141, 2144. • — ’* άνθίσταται, έναντιοϋται sup. άνθ. gloss. 2144. — ’9 S’ επιχθ(Αεν•Λ 2253. ύπερ/,οαε’ν/ι Yander Lindeu. ■ — ^° ό’ρ ααι 2140, 22S3, 2145, 2145, 2142. άντιπε’ον 2253. άντιβαϊνον, άντικρ&υον supr. άντιπ. gloss. 2144. — ^’ δΊαταύτα ; 2141. — •’^.το in 2253, 2140, 2255, 2145, 2145, 2142, 2141, 2144 ; om. in vulg. πρ. y t.). τούτο -^ίν. Zviog. et Henrniusin marg. — ’^ εαπυ/αατα 2253, εκ^τλ/.αα,τα Ald.
