La sceno sur tero ne estin men ravisanta : la brileso bluatra e velursimila de la luno, decensadin en las intervalos de l’arboros, e shovin garbos de lumo til en la interneso de la pley protonda mallumajo. La rivero qua fluadin avante meas piedos, vice su perdin en la bosko, vice reaparin, brilanta pro la stelaro de la nokto, que it reflektin en sua sino.
En stepo, che l’altra latero de la rivero, la brileso de la luno dormadin sen movo sur las herbos. Betolos agitatas per la venteto e dispozitas ibe ed hike, formadin islos de ombros flotantas sur tia maro senmova de lumo.
Apude, omno estun estinta silenco e ripozo, sen la falo de algunas folios, la trapaso de vento subita, la gemados de la strigo ; malproxime, on audin momente la senekoas mugados de la katarakto Niagara, quas, en la kalmeso de la nokto estin ripetatas de dezerto a dezerto, ed expirin tra la silvos solitaras.
La grandeso, l’astonanta melankolio de tia spektaklo, ne povun esti expresata en las homas linguos. La pley belas noktos en Europo, ne povan doni ideo pri tio. Vane en nosas kulturatas agros, l’imagino provan su extensi : it renkontran omnaloke habiteyos de homos ; ma, en tias sovajas regionos l’animo gostan su malproximifi en oceano de silvaros, planadi sur l’abismos de la kataraktos, meditadi che l’bordo de la lagos et de la fluvios.
