τῷ σώματι 1 ἀποκρινομένων. Πάντα δε οσα άνΟρο^πος εσΟίει η rt’vit, τα τοιαύτα Spoj^aTa ν^κιστα 2 τουτέου yoi/ou * άκρητου τε και διαφέροντος δήλα * εσται μετέχοντα, οίον άρτος τε και μάζα και τα ’ επόμενα ^ τουτε’οισιν οισιν είθισται ώνΟροιπος πλε/στοισί τε καΐ ’ αίει χρε’εσΟαι, εςο) των προς ήδονην τε και κόρον ήρτυμε’νων τε και έσκευασμενοίν • και άπο ^ τουτε’ων πλείστοι εσιο’ντων ες τον άνΟρωπον 10 ταραχή τε και άπόκρισις των άμφι το σώμα " δυναμιων ν^κιστα γίνεται, Ίσχυς ’^δέ, και αυξησις, και τροφή μάλιστα, " δι’ ούδεν έτερον ’*γίνεται,η οτι εύ τε "’ ξυγκε’χρ/ιται, καΐ ουδέν ε/ει ’7 άκρητον, ουδέ ισχυρον, άλλ’ δλον εν ^^ τε γέγονε χαΐ ’9 άπλοον " και μή ίσ/υρο’ν.
15. Άπορε’ο^ δ’ εγωγε, οι τον λο’γον εκείνον λέγοντες, κα *• άπάγοντες εκ ταυττ,ς της όδοΰ έπι ύπο’θεσιν την τέχνην, τίνα ποτέ τρόπον θεραπευσουσι τους ανθρώπους, ώσπερ ^’ υποτίθενται. Ου γαρ εστίν ’* αυτεοισιν, ώς εγώ οΐμαι, έςευρημε’νον αυτό τι εφ’ *’ έοιυτου Οερμ.ον, η ψυ/ρον, η ςηρον, η υγρον, μηδενι αλλω * εϊδεϊ κοινο^νε’ον, άλλ ^7 οιμαι εγο^γε ταύτα ’^^ πόματα και βρώματα αύτε’οισιν ύπάρχειν οίσι πάντες ’° /ρίόμεθα, ΠροστιΟε’ασι δε τω μεν είναι 16 θερμῷ,
1 ἀποκριναμένων 2143, 2141, 2142, 2144. — ^tc.cjtoj 2253. — ’ à/.pirw 2U2. — ’*È<jTtv2253. — ’ ά— ί’αενα 2U3, — ^ τούτοις &Γ ; 2253, — 7 ό αν. 2253, 2UK — « άεί χρΐσθαι 2253. — 9 τούτων 2253. — ■" τάραχο ; 2253.τε om. 2253. — ■ " ίυνααενων 2 ί-10, 2 Ι 43, 2 Ι Λί. — "2233.τε pro ίε vulg. et al. codd. — ’^ 8z pro ^i’ 2141. ^l’om.cod.F.ap. Foes. — ’^γίν. om. 2142, 2145, 214), 2143, 2255, 2140, 2144. — ’^ τε om. 2142, 2145, 2141, 2255, 2140. — ’^ crjy/.-’xpr,Tai vulg. et al. /.-V.pr.Ta•. 2255. — ’7 ούτε cL•. οίίτε ϊσ. 2233. — ’^ τε om. 2145. — ’9 άττλοϋν 2253. άπλε’ον 2143, — ^o Sic in Martini Lect. apud Foes. έπεί /.%•. eux. W/n^vi cod. S. ap. Foes. Tous les manuscrits que j’ai consultés, au lieu de u.v) ισχυρον ont ίσχυρο’ν ; leçon qui ne peut être conservée : ta/ ;jpov tait contresens avec la suite des idées ; Hippocrate dit que la nourriture habituelle est salutaire, parce qu’elle n’a rien d’iulenipéré ( ά/.ρτ.τον ), rien de fort (irr/upov), et parce que le tout y est combiné ( εν), simple ( άττλο’ον) et fort (ίσχίιρο’ν) ? Évidemment cela ne peut être. La plupart des éditions ont ισχυpo’v ; cependant Vauder Linden a où/, ίσχυρο’ν ; il a pris cette leçon aux variantes rapportées pur Foes. Cette leçon remédie au texte et donne une explication ; cependant je ne suis pas complètement satisfait de la répétition de ίσ/_υρο’ν ; et, si je ne m’étais pas fait une règle de suivre, partout où (aire se peut, les leçons telles qu’elles se présentent (car comment oser dire dans une fouJe de cas qu’un auteur a plutôt écrit de cette façon que de telle autre) ? j’aurais changé iV/jjpiv en ί-’τυχον, qui m’est suggéré par ταραχτί, qui se trouve deux lignes plus haut. — *’ άγοντες 2233. — *^ θεραπευουσι 22 53. θεραττεύσΐ’. 2U2, 2U 1, 2 1 43, 2U3, 2U0, 22 55, 2144.-θεραπεύτειεν cod. S. apud Foes. — ^’ υττοτίθίται 2140, 2142, 2141,2)43, 2145, 2255, 2144. — ^* αύτοΤς «αα-. 2253. αΰτίασι Tulg. et al. — αύ-Tcij 2253. — ^^ ε’ιίει 2253. — *7 oi’oaa-. 2235. ταύτα cod. S. ap. Foes. — ’* βρώ[Αατακαί τα ιτο’υ.ατΛ αύτ&Τσι 2233. — ^9 2253. χρώαεθα vulg. et al. codd. — ’" Ô£p[j.ov 2255 ; alia manus supra lineam : το [a. είναι θεροΛν, το ίέ ψνιχρον, τό 8i ξνιρον, ~ο δ’ε ΰγρο’ν.
