Et un d’Eſperance :
Mais mort m’éuſt, ſans doubtance,
Deſirs, & ſans deffiance,
S’Eſpoirs où j’ay ma fiance
Ne fuſt de ma part.
Car quant je ſenti l’eſpart
Dou regart qui mon cuer art,
Ne perdi, à tiers n’à quart,
Sens & contenance,
Mais tout : maniere & poiſſance.
Lors me fiſt penre plaiſance
En ma jolie ſouffrance
Eſpoirs, par ſon art.
Mais ce durement m’eſmaie,
Que ne ſay
Se cette amoureuſe plaie
Qu’au cuer ay
Vient d’Amours ou de Cuer vray.
Car Dous regars maint cuer plaie,
Qu’ailleurs, dame ami ha gay.[1]
S’en morray
S’ainſi m’eſt ; mais d’amour vraie
L’ameray.
De voloir que m’en retraie
Jà n’aray,[2]
Pour dolour que mes cuers traie ;
Ains feray
Vrais, & de cuer ſerviray
Ma dame plaiſant & gaie.
Et quant mes jours fineray
Sans delay