si pectori tuo jàm permanet nostri memoria, vel acerbæ mortis meæ casus fœdus charitatis intercidit : cuivis alio felicius maritare : modò ne in Thrasylli manum sacrilegam convenias : nevè sermonem conferas, nec mensam accumbas, nec toro adquiescas. Fuge mei percussoris cruentam dexteram, noli parricidio nuptias auspicari. Vulnera illa, quorum sanguinem tuæ lacrymæ proluerunt, non sunt tota dentium vulnera, sed lancea mali Thrasylli me tibi fecit alienum. Et addidit cætera, omnemque scenam sceleris illuminat.
At illa, ut primùm mœsta conniverat, toro faciem impressa, etiamnunc dormiens, lacrymis emanantibus decoras genas cohumidat ; et velut quodam tormento inquieta quiete excussa, luctu redintegrato, prolixum ejulat ; discissaque interula, decora brachia sævientibus palmulis verberabat. Nec tamen cum quoquam participatis nòcturnis imaginibus, sed indicio facinoris prorsus dissimulato, et nequissimum percussorem punire, et ærumnabili vitæ sese subtrahere tacitè decernit.
