potionem, vel postremum gladio, vel quovis telo nefas inchoatum perficeret ; dedi non venenum sed somniferum mandragoræ illud, gravedinis compertæ famosum, et morti simillimi soporis efficax. Nec mirum desperatissimum istum latronem, certum extremæ pœnæ, quæ more majorum in eum competit, cruciatus istos, ut leviores, facilè tolerare. Sed si verè puer meis temperatam manibus sumsit potionem ; vivit, et quiescit et dormit ; et protinus marcido sopore discusso, remeabit ad diem lucidam, quod si verè peremptus est, si verè morte præventus est ; quæratis licèt causas mortis ejus alias.
Ad istum modum seniore adorante, placuit, et itur confestim magna cum festinatione ad illud sepulchrum, quo corpus pueri depositum jacebat. Nemo de curiâ, de optimatibus nemo, ac ne de ipso quidem populo quisquam, qui non illuc curiosè confluxerit. Et ecce pater, suis ipse manibus, cooperculo capuli remoto, commodùm discusso mortifero sopore, surgentem postliminio mortis deprehendit filium : eumque complexus artissimè, verbis impar præsenti gaudio, producit ad populum, atque ut
